Η συνάντηση με τον Τραμπ, η υποταγή των τεχνολογικών ηγετών και το μάθημα του crisis management
Η συνάντηση με τον Τραμπ, η υποταγή των τεχνολογικών ηγετών και το μάθημα του crisis management Η πρόσφατη συνάντηση του Ντόναλντ Τραμπ με τους ισχυρότερους ηγέτες της Σίλικον Βάλεϊ φαινομενικά στόχευε στην ανάδειξη του μέλλοντος της τεχνητής νοημοσύνης και των επενδύσεων. Στην πράξη, όμως, έδειξε κάτι πιο ανησυχητικό: την προθυμία των τεχνολογικών κολοσσών να υποτάσσονται στην πολιτική εξουσία. Ο Mark Zuckerberg, ο Tim Cook, ο Sam Altman, ακόμη και ο Bill Gates, βρέθηκαν να επαινούν τον Αμερικανό πρόεδρο με τρόπο που περισσότερο θύμιζε τελετή πίστης παρά ψύχραιμη διαπραγμάτευση.
Το ανοιχτό μικρόφωνο
Το στιγμιότυπο που κυριάρχησε ήταν η γκάφα του Zuckerberg, όταν νόμιζε ότι το μικρόφωνό του ήταν κλειστό: «Συγγνώμη, δεν ήμουν έτοιμος· δεν ήμουν σίγουρος ποιο νούμερο ήθελες να πάμε». Η αμήχανη παραδοχή, που ακούστηκε λίγα λεπτά μετά την εντυπωσιακή εκτίμηση των 600 δισ. δολαρίων σε επενδύσεις, έγινε το σύμβολο μιας βιομηχανίας που δεν διστάζει να παρακάμψει την ακρίβεια για να ταιριάξει στο αφήγημα του προέδρου. Δεν ήταν απλώς ένα τεχνικό λάθος· ήταν μια στιγμή που αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο η επικοινωνία, οι λέξεις και η εικόνα μπορούν να μετατρέψουν μια στρατηγική συνεργασία σε δημόσια αμηχανία.
Επικοινωνία και κρίση
Η δύναμη της επικοινωνίας σε τέτοιες συνθήκες είναι καθοριστική. Ένα λάθος μήνυμα ή ένας υπερβολικός έπαινος μπορούν να καθορίσουν τον δημόσιο διάλογο πολύ περισσότερο από τις ίδιες τις πολιτικές ή τις επενδύσεις που ανακοινώνονται. Εδώ μπαίνει το crisis management. Ένα καλά σχεδιασμένο επικοινωνιακό πλάνο θα έπρεπε:
- να έχει προετοιμάσει σαφή και ρεαλιστικά νούμερα,
- να προβλέψει πιθανά σημεία πίεσης από τον Τραμπ,
- να διαχειριστεί τις δηλώσεις ώστε να παραμείνουν αξιόπιστες.
Η αποτυχία σε αυτά τα βασικά βήματα μετέτρεψε μια «γιορτή τεχνολογίας» σε συζήτηση για το πόσο βαθιά οι ηγέτες των πλατφορμών κλίνουν το κεφάλι τους στην πολιτική.
Υποταγή ή στρατηγική επιβίωσης;
Οι επικριτές μιλούν για υποταγή· οι υποστηρικτές ίσως για ρεαλισμό. Είναι αλήθεια ότι οι εταιρείες έχουν ανάγκη την εύνοια της εκτελεστικής εξουσίας για να αποφύγουν περιοριστικούς κανονισμούς και να εξασφαλίσουν δισεκατομμύρια σε φοροαπαλλαγές.
Όμως, η εικόνα που έμεινε ήταν διαφορετική: ισχυροί ηγέτες που υποκλίνονται για να προστατεύσουν τα προνόμιά τους, αντί να εμφανιστούν ως ανεξάρτητοι φορείς που υπερασπίζονται την καινοτομία και το δημόσιο συμφέρον.
Το κρίσιμο ερώτημα
Σε μια εποχή όπου οι ψηφιακές πλατφόρμες επηρεάζουν τη δημοκρατία, τη ροή της πληροφορίας και την παγκόσμια οικονομία, η υποταγή αυτή γεννά ένα θεμελιώδες ερώτημα: Ποιος κυβερνά πραγματικά; Οι εκλεγμένοι πολιτικοί ή οι ιδιοκτήτες των αλγορίθμων; Και τι συμβαίνει όταν αντί να λειτουργούν ως αντίβαρα ισχύος, οι δύο πλευρές επιλέγουν να συγχρονίζονται για αμοιβαίο όφελος; Το περιστατικό με τον Zuckerberg είναι ένα μικρό παράδειγμα, αλλά ίσως και μια προειδοποίηση: ότι η ισορροπία ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και την τεχνολογική δύναμη είναι πιο εύθραυστη από όσο φανταζόμαστε.
